Kraaitjies

‘n Vriendin het ‘n seding dat elke ma dink haar kraaitjie is ‘n papegaaitjie, maar ek het nog altyd geweet my kinders is angelique geniusses. As ander mense klar oor hul kinders, vertel ek met smaak van my wonderlike perfekte bloedjies en verkneukel my in die anders ouers se oe omdop irretasie.

Maar eintlik wens ek ek het vroeer besef wat die waarde is om nie oor jou kinders te kla nie.  My seun was ‘n lekker handvol hier tussen die ouderdom van 9 tot so 15 jaar.  As enkelouer was ek baie gefrusteerd.  Ek het geweet hy het breins, maar sy skoolwerk was glad nie wat ek geweet het dit kon wees nie.  James Dobson se boek oor seun het niks gedoen om my senuwees te kalmeer nie.  Hy het skikwekkende statistieke gehad van wat word van seuns wat sonder vaderfigure groot word.  Dwelm, tronk toe, die works.  En oudste was lekker steeks en dwars.

So ek het baklei.  Met mag en mening.  As ander mense se “sit hom in ‘n koshuis” het ek gese “NOT”.  Die Here het hom vir my gegee om groot te maak en ek SAL.  Ek het oral raad gesoek en min gekry.  My ure omgebid en geworry oor my oudste.

En eendag se hy vir my:  “Mamma, dis nie vir my lekker as jy oor my kla by ander mense nie”  Dit was soos ‘n vuishou in die maag.  Want ek het gedink dis maar hoe grootmense oor hul kinders praat.  En dit was my manier van raad vra en probeer uitvind of dit net my kind was en of almal se seuns maar so is. Ek het nooit besef dat dit hom so sleg laat voel het nie.

Toe gaan sit ons twee en ek vra onverskoning en ek verduidelik.  Dat ek spyt is dat ek nooit my beste op skool gegee het nie, en dat ek gevolglik nooit enige iets bereik het wat ‘n beroepslewe aan betref nie.  Dat hy soveel potensiaal het, en ek so graag wil he hy moet ‘n goeie, interressante en gelukkige lewe lei.  Maar hy is nou groot genoeg om die gevolge te verstaan en verantwoordelikheid te vat vir sy eie lewe en sy eie toekoms.  En ek belowe om op te hou kla oor hom.

Dit was een van die wonderwerke in my lewe.  Die verandering in ons verhouding was ongelooflik.  Sy skoolwerk het wel verbeter, maar ons verhouding het handomkeer verander.  Die ewige rusies was verby en ek kon my kind geniet vir wie hy is.  Ons kon gesels sonder ek wat preek en hy wat stry.

Nou die dag gaan stap ons gesin weer en hierdie keer pak ons ‘n 10.5 km aan.  Die laaste 2 km was koppie op en koppie af.  Klippe.  En ek is lekker moeg en voetseer.  Die voorste ouens verdwyn kort kort om ‘n draai en moet dan wag dat Ma inhaal.  Darem bly almal rustig en geduldig, maar hulle moet al langer wag.  En al langer wag.

My oudste bly egter dwarsdeur daardie laaste, seer 2 km reg by my.  Help my geduldig af by hoe klippe, deel sy laaste water en gesels heerlik.  Ek dink nie hy sal ooit weet hoe geliefd, beskerm en spesiaal dit my laat voel het nie.

Dit was miskien nie altyd maklik om hom groot te maak nie, maar altyd, altyd die moeite werd.  Vandag is hy ‘n pragtige, sterk, liefdevolle, wyse en geduldige engel.

Kraaitjie se voet.